Temps de tardor
Una altra vegada tornen a caure les fulles, ficant-se de tots colors, jo amb la desencusa de fer fotos vaig pasejant per veure-les i no perdrem aquest temps tan fràgil, a l´endemà canvie el temps plou fa vent i l´espectacle es totalment diferent, igual a les fulles també els hi fa por caure, i
es fiquen d´aquest colors , el cert es que hem fascina aquet temps que normalment no fa ni fred ni calor i hem recorda, que un dia va vindre la primavera.
Si tu cantes no estic sol.
Als jij zingt ben ik niet alleen
Em agrada aquesta musica que em fiques. Si tu cantes no estic sol. Pogué pagar les factures i mirar-te la cara de bon mati i al vespre donar-te un bon peto. Que el malalt trobi el metge, que l’amant trobi l’amor que la boira no ens amoïní massa. Que la pluja no sigui massa intensa. Que el dolor el puguem calmar. Que la cançó trobi la radio. Que els poetes trobin els versos. Em agrada veure els ocells al jardí, remenant entre les fulles. Amor cuéntame, por qué las veces que más me has amado, era cuando menos te esperaba! Las veces que me has mirado, en que pensaba! Que anava buscant amb un camió carregat de Multicultors, viatjant entre les planes i el secà. Fent fotos amb blanc i negre que no vaig ser capaç de revelar i sempre hem deixaven un gust a poca cosa. Que buscava parlant amb aquell i l’altre. Igual el vent o l’olor a romaní. O una poma vent vermella, o les pregaries d’una ermita abandonada. O les carreteres que ens pensàvem que era la solució. Aquells camins amb els últims carros, amb aquella pols que parlava tants idiomes. Que buscava, donant-te petons amb una cantonada que buscava. L’aire era nostre i les xiquetes no paraven de mirar. I passàvem sense donar-lis la mes mínima importància. L’aire es lo que busco ara. Quin plaer poder rebre el teu sol. Quin plaer poder rebre la teva mirada.
Ik hou van de muziek die je voor me maakt. Als jij zingt ben ik niet alleen. Ik heb de rekeningen kunnen betalen en naar je gezicht kunnen kijken ‘s ochtends vroeg en je ‘s avonds een stevige kus kunnen geven. Laat de zieke de dokter vinden, de minnaar de liefde, en laat de mist het ons niet te lastig maken. Laat de regen niet te hevig worden. Laat ons de pijn kunnen verzachten. Laat het lied de radio vinden. Laat de dichters verzen vinden. Ik houd ervan te kijken naar de vogels die in de tuin tussen de bladeren scharrelen. Vertel eens, lief, waarom je het meest van me hield op de momenten dat ik dat het minst verwachtte! De keren dat je naar me keek, waar dacht ik toen aan! Dat ik met een vrachtwagen vol Multicultors op en neer reisde tussen het laagland en de droge hellingen. En foto’s maakte in zwart-wit die ik niet kon ontwikkelen en waarvan ik altijd het gevoel hield dat ze niet veel voorstelden. Dat ik op zoek was en praatte met alles en iedereen. Wie weet dacht ik aan de wind of de geur van rozemarijn. Of aan een appel die rood aan het worden was, of aan de gebeden van een verlaten kapel. Of aan de wegen waarvan we dachten dat ze een oplossing waren. Die wegen met de nieuwste auto’s, met dat stof dat zoveel talen sprak. Dat ik op zoek was, en jou kussen gaf met een … die ik zocht / die op zoek was. De lucht was van ons en de meisjes bleven maar kijken. En we liepen langs ze heen en schonken ze niet de minste aandacht. Lucht is wat ik nu hoop te vinden. Wat een genot om van jou de zon te mogen ontvangen. Wat een genot om jouw oogopslag te mogen krijgen.
Tradución jean Pieter
El raïm i la carabassa
Un poema DEBE SER
una chica cogiendo cerezas.
Yo sin saber si mirar la
chica o las cerezas.
Pero el poema es el aire
que contiene al cerezo,y la chica
cogiendo cerezas
hay tantas
cosas que mirar que
no se donde concentrarme
y me pierdo escuchando
al pajarito que canta
Palabras y fotos 